Nadeszła zima, czas śnieżnych przygód i zabaw. Wielu młodych ludzi uczących się w Szkołach Podstawowych i nie tylko, na długo przed feriami spoglądało na sanki, błyszczące łyżwy, czy też narty. Mieli świadomość, że czekają na nich tory saneczkowe, lodowiska i trasy narciarskie. Wielu z nich skorzystało z ogromną radością z zimowego wypoczynku. Byli jednak i tacy, których ta radość ominęła, ponieważ musieli pewien czas spędzić w szpitalu.
11 lutego 2010 r. z okazji XVIII Światowego Dnia Chorego dzieci przebywające na oddziałach pediatrycznym i chirurgii dziecięcej Wojewódzkiego Szpitala w Przemyślu odwiedzili przyjaźni im ludzie w mundurach. Omówili elementy udzielania pierwszej pomocy, przybliżyli zagadnienia bezpiecznego i przyjemnego spędzania wolnego czasu zimą, przypomnieli kiedy i jak korzystać z uroków białego szaleństwa.
Podczas spotkania przeprowadzonego w Szkole Podstawowej nr 9 funkcjonującej przy szpitalu przedstawiciele Grupy Ratownictwa działającej przy Zarządzie Rejonowym PCK w Przemyślu mówili dzieciom i ich rodzicom o zasadach udzielania pierwszej pomocy, zasadach postępowania w przypadku złamań, omdleń, zadławień, utraty przytomności, oparzeń, prezentowali wyposażenie plecaka Ratowników PCK.
Przewodniczący Rejonowej Rady Honorowego Krwiodawstwa PCK w Przemyślu, jednocześnie prezes klubu HDK PCK „Płomyk” przy Komendzie Miejskiej PSP w tym mieście Zdzisław Wójcik, zapoznał obecnych na spotkaniu w szkolnej świetlicy z zasadami alarmowania straży pożarnej o pożarze, wypadku, z bezpieczeństwem nie tylko pożarowym, przypomniał o możliwości urządzania sztucznych lodowisk np. na placu zabaw, boisku szkolnym itp.
Dzieci były bardzo aktywne. Bogatą wiedzą wykazała się m.in. Karolina Drel z Gimnazjum w Birczy. Wszyscy, którzy prawidłowo odpowiadali otrzymali kalendarzyki informujące o działalności strażaków-krwiodawców.
W spotkaniu z młodymi pacjentami uczestniczyli uczniowie z II LO w Przemyślu: Karolina Marut, Wojciech Żero, Katarzyna Osadzińska, Jan Pasierbski oraz z I LO: Zuzanna Horynecka, Elżbieta Surdek. Jedną z prowadzących zajęcia w grupach była Anna Wojnarowicz studentka Uniwersytetu Medycznego w Lublinie. Z młodzieżą przybył szef Grupy Ratownictwa PCK, instruktor pierwszej pomocy Zarządu Głównego PCK starszy ratownik Łukasz Szaruga.
„Uświadamiamy młodym ludziom potrzebę znajomości zasad udzielania pierwszej pomocy” – dzieli się wrażeniami Wojciech. „Jestem bardzo zadowolona, że mogłam w jakiejś mierze przyczynić się do tego, że dzięki zdobytej tutaj wiedzy dzieci będą mogły dać sobie radę i pomóc jeszcze komuś znajdującemu się w trudnej sytuacji” – dodaje Karolina.
„Już od 10. lat wspólnie z panem Zdzisławem spotykamy się z dziećmi z okazji Światowego Dnia Chorego. Ich reakcja na nasze wizyty jest taka sama – są zawsze radosne. Cieszymy się, że na te kilka godzin dzieci zapominają o chorobie, koncentrują się na zabawie oraz na tym, że przyszli do nich obcy ludzie. „Mundurowi”, którzy nie tylko wyglądają ciekawie, ale zapewniają im przystępną formę edukacji z jednoczesnym, bezstresowym praktycznym „egzaminem” ze zdobytych umiejętności. Tym razem także sprawiliśmy dużo radości dzieciakom naszymi pokazami i prezentem w postaci dużego pluszowego misia-ratownika, do którego zawsze mogą się przytulić, poskarżyć, który zawsze ich wysłucha” – wyznaje Łukasz.
Poprosiłem dyrektor SP nr 9 Elżbietę Bukalską o podzielenie się doświadczeniem zdobytym podczas tej dekady wizyt. „Te spotkania są wielkim dobrem dla dzieci i młodzieży przebywającej na leczeniu w szpitalu. Zapewne unikną wielu nieszczęść, do których mogłoby dojść, gdyby nie zdobyły tych informacji i umiejętności. Poniosą to dobro dalej, mówiąc o tych spotkaniach w swoich rodzinach, wśród rówieśników. Na pewno opowiedzą znajomym o tej grupie ratowników, którą spotkali. Dzięki temu grupa może pozyskać nowe osoby chętne do takiej działalności społecznej. Z kolei dla ratowników te spotkania są też ważne, gdyż mogą podczas przekazywania wiedzy obserwować na żywo, jak jest ona odbierana. Mogą również sprawdzić czy prawidłowo tę wiedzę przekazują. Po chwili dodaje: „Inny wymiar, taki leczniczy – dzieci zapominają o swoim cierpieniu, spotyka ich tu coś ciekawego, czego się zupełnie nie spodziewały, mogą mile spędzić czas”.
Na zakończenie dodam z własnego doświadczenia, że wyciągnięcie ręki do drugiego człowieka bywa często cenniejsze od najdroższych leków.

Tekst Zdzisław Wójcik zdjęcia Łukasz Szaruga i Zdzisław Wójcik